De op 17 december 1942 in Chicago, Illinois geboren Paul Butterfield was een van de meest innovatieve mondharmonicaspelers van de Chicago blues. Hij werd geïnspireerd door grootheden als Muddy Waters, Little Walter en James Cotton. In 1963 richt hij de Paul Butterfield Blues Band op met de gitaristen Elvin Bishop en Michael Bloomfield. De Paul Butterfield Blues Band maakt vijf albums.

De band is populair in het concert- en festivalcircuit. Beroemd zijn hun optredens in The Fillmore East in New York en The Fillmore West in San Francisco. Berucht is het concert dat Bob Dylan geeft tijdens het Newport Folk Festival op 25 juli 1965, waar hij de leden van The Paul Butterfield Blues Band op het podium roept en tot afgrijzen van het folkpubliek elektrisch versterkt verder gaat. Ook speelt de band op het Monterey Popfestival en op Woodstock. In 1971wordt The Paul Butterfield Blues Band ontbonden en vormt Butterfield een nieuwe band, Paul Butterfield's Better Days. Medio jaren '70 start Butterfield een solocarrière. Muzikale samenwerking is er met o.a. Eric Clapton, Muddy Waters, Steve Ray Vaughan, B.B. King en Bonnie Raitt. Ook tijdens het afscheidsconcert van The Band, The Last Waltz, op 25 november 1976, is Paul Butterfield present. In de jaren '80 gaat het met zijn gezondheid de verkeerde kant op, o.a. door drugsproblemen. Op 4 mei 1987 overlijdt Paul Butterfield op 44-jarige leeftijd aan een overdosis.

Vorige maand verscheen het album 'I Got My Mojo Working', een bloemlezing van de muzikale loopbaan van Paul Butterfield. Op dit album staan negenentwintig nummers die een goed beeld geven van de carrière van deze fantastische mondharmonicaspeler. Van het debuutalbum 'The Paul Butterfield Blues Band' uit 1965 zijn acht tracks afkomstig. De band bestond toen uit Paul Butterfield (zang, mondharmonica), Mike Bloomfield (gitaar), Elvin Bishop (gitaar), Mark Naftalin (orgel), Jerome Arnold (bas) en Sam Lay (drums).
Pure Chicago blues, met klassiekers als het vooral door Muddy Waters bekend geworden I Got My Mojo Working, het jachtige Mystery Train van Junior Parker, Elmore James' boogie Shake Your Moneymaker en Little Walter's Blues With A Feeling. Op het in 1966 verschenen album 'East-West' zijn meer jazzy invloeden te horen, zoals in Nat Adderley's Work Song. Ook het titelnummer, de ruim dertien minuten durende instrumental East-West is in de bloemlezing opgenomen, alsmede de prachtige slowblues Screamin' en de twee traditionals I Got A Mind To Give Up Living en All These Blues. Uit 1966 stamt ook de single Come On It. De band ondergaat in 1967 een aantal wijzigingen. Leden van het eerste uur, gitarist Mike Bloomfield, bassist Jerome Arnold en drummer Sam Lay hebben de band verlaten.
Op het album 'The Ressurection Of Pigboy Crabshaw' zijn nu ook blazers te horen, David Sanborn (altsax), Gene Dinwiddie (tenor sax) en Keith Johnson (trompet). Op dit album uit 1967 staan veelal covers en hiervan zijn er vier terug te vinden op deze nieuwe verzamelaar. Smokey Robinson's soulblues One More Heartache, de bekende bluesklassiekers Born Under A bad Sign (William Bell & Booker T. Jones) en Double Trouble (Otis Rush) en de soulblues Drivin' Wheel van Roosevelt Sykes.
Van het album 'In My Own Dream' uit 1968 zijn drie tracks opgenomen. De blazerssectie is weer prominent aanwezig zoals in het jazzy mede door David Sanborn geschreven Last Hope's Gone en de soulblues In My Own Dream. In 1969, gitarist Elvin Bishop heeft de band inmiddels ook verlaten, verschijnt het album 'Keep On Moving'. Van dit album, met veel R&B invloeden en een stevige blazerssectie, zijn twee tracks opgenomen, Walking By Myself en Buddy's Advice.
Van een optreden van The Paul Butterfield Blues Band in 1970 in The Troubadour in Los Angeles is Everything Is Going To Be Alright opgenomen, een ruim tien minuten durende uptempo Chicago blues. Na het uiteenvallen van The Paul Butterfield Blues Band richt Butterfield een nieuwe band op, Paul Butterfield's Better Days.
In 1973 verschijnen er twee albums. Van beide albums is een track opgenomen, van Better Days het uptempo Highway 28 met uitstekend pianospel van Ronnie Barron en van 'It All Comes Back' de countryblues Baby Please Don't Go van Big Joe Williams. In 1976 brengt Paul Butterfield zijn soloalbum 'Put It In Your Ear' uit. Op dit album zijn meer funky invloeden te horen zoals in You Can Run But You Can't Hide. In 1995 wordt het album 'The Original Lost Elektra Sessions' uitgebracht met opnamen van The Paul Butterfield Blues Band uit 1964. Van dit album zijn twee tracks opgenomen, Ain't No Need To Go No Further en het door Butterfield geschreven Lovin' Cup.

Conclusie:
Het album 'I Got My Mojo Working' is een essentieel verzamelalbum, een mooie staalkaart van een belangrijke exponent van de (Chicago) bluesrock." (bluesmagazine.nl)

Track List:
01. I Got My Mojo Working
02. Born In Chicago
03. Mystery Train
04. Everything Is Going To Be Alright (Live at the Troubadour Los Angeles)
05. East-West
06. Screamin'
07. I Got A Mind To Give Up Living
08. One More Heartache
09. Blues With A Feeling
10. Highway 28
11. Work Song
12. Shake Your Money Maker
13. Born Under A Bad Sign
14. You Can Run But You Can't Hide
15. Walkin' By Myself
16. All These Blues
17. Buddy's Advice
18. Double Trouble
19. Come On It
20. Last Hope's Gone
21. Baby Please Don't Go
22. Louisiana Flood
23. Drivin' Wheel
24. Get Yourself Together
25. Last Night
26. Ain't No Need To Go No Further
27. Lovin' Cup
28. Thank You Mr. Poobah
29. In My Own Dream